Για μια ακόμη φορά τα ίδια. Δεν ήταν αρκετό το πρώτο πλήγμα της καραντίνας, δεν ήταν αρκετό ότι τόσοι άνθρωποι έφτασαν λίγο πριν την καταστροφή. Χρειάστηκε και μια επανάληψη των αγώνων πείνας με έπαθλο τον περιορισμό της ελευθερίας μας, την υποδούλωση και την ολική καταστροφή της μεσαίας τάξης. Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά θεωρεί πως στηρίζει τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους. Πως; Δίνοντας ένα ποσό που ούτε την επιβίωση του εργαζομένου δεν καλύπτει πόσο μάλλον τα έξοδα και τους λογαριασμούς και για τις επιχειρήσεις αξιολογεί τα έσοδα τους και τους δανείζει χρήματα με… τόκο! Πόσοι επιχειρηματίες έμειναν εκτός αυτής της δανεικής βοήθειας και πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα εν μέσω καραντίνας; Πόσοι αρνούνται να κάνουν αιτήσεις γιατί δεν θέλουν άλλα χρέη; Πολλοί συνέλληνες…
Η καραντίνα παρατάθηκε μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου, μετά μέχρι τις 14. Ποιος ξέρει αν θα αλλάξει και μετέπειτα. Όπως και να έχει, οι επιχειρήσεις θα είναι ακόμη ένα βήμα πριν τα τάρταρα καθώς δεν θα ανοίξουν όλες. Η κυβέρνηση μας, σχεδιάζει το σταδιακό άνοιγμα των επιχειρήσεων με την πρωτιά να έχουν αυτές που εμπορεύονται εποχιακά προϊόντα. Έχουν χάσει ήδη ένα μήνα από τα έσοδα τους και τώρα θα μπορούν να δουλέψουν μόνο δυο εβδομάδες και αν. Ο παραλογισμός συνεχίζεται με το σύστημα click away. Δηλαδή θα επιλέγουμε τα προϊόντα που θέλουμε ηλεκτρονικά, θα τα πληρώνουμε, και θα πηγαίνουμε στο κατάστημα μόνο για την παραλαβή, αφού κλείσουμε και ένα ραντεβουδάκι.
Η εστίαση; Τα πολυκαταστήματα; Η μοίρα τους είναι άγνωστη… Ή μάλλον γνωστή, εφόσον είναι οι πρωταγωνιστές των δικών τους αγώνων πείνας. Και μετά; Και αν ανοίξουν οι επιχειρήσεις; Πως θα μπορέσουν να πληρώσουν τους εργαζόμενους; Με τι χρήματα; Έχασαν πόσα έσοδα από την πρώτη καραντίνα, δούλεψαν για δυο μήνες και μετά πάλι λουκέτο. Και η κυβέρνηση αδιαφορεί. Φωνάζει για στήριξη των επιχειρήσεων και των εργαζομένων αλλά το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει και άλλα χρέη, τουλάχιστον σε αυτούς που θα πάρουν αυτά τα μικροποσά. Όσοι δεν θα τα πάρουν ας βάλουν αιώνιο λουκέτο, δεν τους ενδιαφέρει ο κόπος και ο μόχθος του κάθε Έλληνα. Βέβαια, τα επιδόματα για τους ξένους που δεν προσφέρουν τίποτα στη χώρα- φυσικά είναι άεργοι και όχι άνεργοι- συνεχίζουν να τα πληρώνουν και με το παραπάνω.
Για να μην αναφερθούμε στον κλάδο της ελιάς. Οι εργάτες θα φορούν μάσκα… Πραγματικά πόση ζημιά θα έχουν οι μικροαγρότες που δεν θα μπορούν να μαζέψουν την παραγωγή τους ή βασίζονται σε συγγενείς για την περισυλλογή επειδή δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν εργάτες. Αυτούς κανείς δεν τους σκέφτεται; Κανείς δεν σκέφτεται πόσες ελιές και λάδι θα πάνε στράφι ενώ άνθρωποι ανά τον κόσμο δεν έχουν να φάνε;
Οι μικρές χαρές εξαφανίστηκαν. Πλέον δεν μπορούμε να πάμε σε σπίτι φίλων, να πιούμε έναν καφέ μαζί τους, να χαλαρώσουμε και να ξεφύγουμε από την μαυρίλα της κατάστασης αυτής. Τι θα γίνει τις γιορτινές αυτές μέρες; Τι θα γίνει με τους ανθρώπους των οποίων η οικογένεια βρίσκεται σε άλλο νομό; Θα περάσουν γιορτινές μέρες χωριστά; Αντί για δέντρο μήπως πρέπει να στολίσουμε μαύρα πανιά;
Εν μέσω καραντίνας η ενδοοικογενειακή βία φτάνει ύψη. Τι μέτρα έχουν παρθεί για να επιλυθεί αυτή η άθλια κατάσταση; Κανένα… Όταν υπάρχουν τόσα προβλήματα μέσα σε ένα σπίτι πως να μην αυξηθεί η φυσική και η ψυχολογική βία; Πως να μην ξεπεράσει ένας άνθρωπος τα όρια του; Ποιος θα σώσει όλους αυτούς τους ανθρώπους των οποίων η ζωή καταστράφηκε από όλη αυτή την κατάσταση; Από ποιον θα ζητήσουν εξηγήσεις; Από την κυβέρνηση που δεν μπορεί να χειριστεί και να προστατέψει τον λαό της; Από την κυβέρνηση που κοιτά να μας υποδουλώσει και να μας φέρει αντιμέτωπους με την φτώχια;
Η ελευθερία μας έχει πλέον εξαφανιστεί και παρακολουθούμε σαν θεατές την καταστροφή μας σαν να μην μας αφορά. Σαν να μην μας επηρεάζει. Ο μόνος τρόπος για να γλυτώσουμε είναι να δώσουμε τα χέρια και να βγούμε από το πηγάδι στο οποίο μας έχουν ρίξει και παρατήσει. Είμαστε μόνοι μας αλλά και συνάμα ενωμένοι.